Όλοι ανησυχούμε ή φοβόμαστε λίγο ή πολύ στις αλλαγές, ακόμα κι αν είναι για κάτι που το επιθυμούμε. Μας ανησυχεί το άγνωστο, αν όλα θα πάνε καλά, αν θα τα καταφέρουμε… Ανάμεσα στις 10 πιο σημαντικές καταστάσεις ζωής που προκαλούν τη μεγαλύτερη εσωτερική αναταραχή σύμφωνα με τη κλίμακα των Holmes και Rahe (1978), είναι: η απώλεια αγαπημένου προσώπου, η ασθένεια, η απόλυση από την εργασία αλλά και ο γάμος, η επανασύνδεση με το/τη σύντροφο…

Όλες οι επιλογές μας είναι στο βάθος συναισθηματικές, ακόμα κι αυτές που θεωρούμε ‘λογικές’

Αποφασίζουμε και πράττουμε, είτε επειδή επιθυμούμε κάτι ή θέλουμε να πετύχουμε ένα στόχο, αλλά και αντίθετα επειδή θέλουμε ν’ αποφύγουμε κάτι. Συνήθως κάνουμε μια φαινομενικά ‘λογική’ επιλογή όταν φοβόμαστε τις συνέπειες όποιας άλλης επιλογής. Ότι μας εμποδίζει ν’ αλλάξουμε ή να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, είναι ο δικός μας φόβος που τον προβάλλουμε στους άλλους ή στις καταστάσεις:" ο/η σύντροφος μου δεν… ", "η αντίδραση των άλλων αν εγώ…", "πως θα με δουν οι άλλοι, τι θα σκεφτούν για μένα, θα πονέσω, θα καταστραφώ…" Στο βάθος δηλαδή, φοβόμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά ‘’βλέπουμε’’ τους φόβους μας σαν νοερή εικόνα στις αντιδράσεις των άλλων ή σ’ ένα καταστροφικό μέλλον. Ότι και να κάνουμε αντανακλάται στο περιβάλλον μας, ‘αν κάνω κάτι διαφορετικό’ δεν είναι η αντίδραση των άλλων που μας φοβίζει πραγματικά, αλλά το αν θα καταφέρουμε να διαχειριστούμε τις αντιδράσεις ή τις ‘διαφορετικές’ καταστάσεις.

Τι συμβαίνει όταν ‘μπουκώνουμε’ μέσα μας αυτό που πραγματικά θέλουμε

Χωρίς να το συνειδητοποιούμε αρνούμαστε στον εαυτό μας την ελευθερία επιλογής να εκφράσουμε, να ζήσουμε, να κάνουμε αυτό που θέλουμε, που νοιώθουμε βαθύτερα μέσα μας. Απλώς ‘μπουκώνουμε’ μέσα μας αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Αυτό που δεν αναγνωρίζουμε είναι πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, αυτό που καταπιέζουμε θα ‘βγει', θα βρει έναν δρόμο να εκφραστεί. Είτε μ’ ένα χειμαρρώδες ξέσπασμα, είτε από τους ‘παραπόταμους’: γκρίνια, παράπονα, μούτρα, αποφυγή, ‘’να ξεχνάμε πράγματα’’, κλείσιμο με τις ώρες σ’ ένα κομπιούτερ… Είτε θα στραφεί, χωρίς να το καταλάβουμε προς τον εαυτό μας: νοιώθουμε σαν να μην είμαστε καλά, ακόμα και μαζί με τους άλλους, κατηγορούμε τον εαυτό μας, μερικές φορές μας λυπόμαστε, δεν μας ικανοποιεί η ζωή μας…

Θαρραλέος δεν είναι αυτός που δεν έχει φόβους, αλλά αυτός που τολμά ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του…

Το βασικό δίλημμα της ζωής είναι: να τολμήσω να σπάσω τ’ αυγά ή όχι; Δηλαδή, να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω και ν’ αναζητήσω νέους τρόπους για να το διαχειριστώ; Η αντιμετώπιση της δυσκολίας αυτής είναι ζωή, το αντίθετο προκαλεί ένα εσωτερικό ‘έλος’ – στάσιμα εσωτερικά νερά που συντηρούνται απ’ τους βαθύτερους φόβους μας. Αν διατηρούμε το έλος αυτό μέσα μας χρόνια, τα νερά είναι τόσο θολά που δεν μπορούμε να διακρίνουμε πια καθαρά ‘τι θέλουμε’.

Πώς να διαχειριστούμε το καινούργιο, την αλλαγή…

Οι μικρές αλλαγές ή ‘ανανεώσεις’, βοηθούν να τολμήσουμε σημαντικότερες αλλαγές. Αν δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε ή πώς να διαχειριστούμε το διαφορετικό, δοκιμάστε τα εξής ερωτήματα:
"Πως νοιώθω;" (διατυπώστε τις προτάσεις σε πρώτο ενικό π.χ. εγώ νοιώθω θυμό όταν με πιέζουν στο γραφείο αντί η πίεση με θυμώνει).
"Ποια είναι η πηγή του προβλήματος/δυσκολίας;" Εδώ αναζητήστε ξεκάθαρα και τους προσωπικούς σας φόβους π.χ. δεν τολμώ να διεκδικήσω αυτά που θέλω, δεν έχω τον κατάλληλο τρόπο κ.λπ.).
"Τι μου χρειάζεται, πως μπορώ να υποστηρίξω τον εαυτό μου για να κάνω ένα διαφορετικό βήμα;" (Αναζητήστε κάθε πηγή πληροφοριών, τις σχέσεις σας με τους άλλους ή την κατάλληλη βοήθεια για υποστήριξη).
Τέλος, το σημαντικότερο βήμα είναι ν’ αντιμετωπίσουμε την απογοήτευσή μας, π.χ. "Δεν γίνεται τίποτα, τα έχω ξανακάνει όλα αλλά…, ναι μεν αλλά…" κ.λπ.
Συνήθως ο χειρότερος αντίπαλος μας στη Ζωή, δεν είναι παρά η επικριτική, ανασταλτική εσωτερική φωνή μας… Όμως, τίποτα δεν άλλαξε σ’ αυτόν τον κόσμο όσο περιμένουμε το ‘εξασφαλισμένο’ αποτέλεσμα. Η αλλαγή προκύπτει ως αποτέλεσμα εσωτερικών κι εξωτερικών διεργασιών μέσα στο χρόνο, παρά σαν μια θεαματική κίνηση μίας στιγμής!