Οι φωτογραφίες στις διαφημίσεις με ‘’όμορφα και ταιριαστά’’ ζευγάρια χρόνια προσπαθούν μας πείσουν πως υπάρχουν ‘’τέλειες’’ σχέσεις, πως αρκεί να βρεις το ‘’κατάλληλο’’ πρόσωπο κι όλα τα υπόλοιπα γίνονται από μόνα τους… Στον δισδιάστατο κόσμο των εικόνων αρκούν δύο ‘’όμορφα και ταιριαστά, χαμογελαστά πρόσωπα που το ένα πλησιάζει το άλλο’’ για να στηθεί το σκηνικό του τέλειου έρωτα, στην πραγματική ζωή όμως έχει περισσότερες διαστάσεις κι αυτές συχνά δεν ξέρουμε τι να τις κάνουμε…

Νομίζουμε ότι ξέρουμε τι θέλουμε…

Όλοι έχουμε κάποια ‘’εικόνα’’ στο μυαλό μας πως θέλουμε να είναι ο ιδανικός σύντροφος μόνον που ποτέ δεν μπορούμε να προσθέσουμε σ’ αυτήν τις αδυναμίες ή τα ελαττώματα που μπορεί να έχει. Θέλουμε π.χ. να νοιώθουμε ασφάλεια κι εμπιστοσύνη μαζί του όμως αν νοιώσουμε ανία, επανάληψη, βαρεμάρα, εγκλωβισμό τι κάνουμε; Θέλουμε να είναι ερωτικός αλλά αν νοιώσουμε ζήλεια για την ελκυστικότητα του/της τι γίνεται;

Νομίζουμε πως αν υπάρχει ο έρωτας όλα μπορούν να λυθούν…

Κι όμως πόσοι ξέρουμε να εκφράζουμε τα παράπονα, τις δυσκολίες ή τις διαφωνίες μας χωρίς να πληγώνουμε ή να τα ‘’καταπίνουμε’’ για χάρη της σχέσης;

Νομίζουμε πως επειδή αγαπάμε καταλαβαίνουμε τον άλλο…

Προσπαθούμε να διαβάσουμε τον άλλο, πιστεύουμε ότι με τον καιρό τον ‘’μαθαίνουμε’’ και ξέρουμε τι του αρέσει και τι όχι, τι νοιώθει και τι σκέφτεται… Κι όμως όλοι κρύβουμε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να μας ακούσουν, ‘’σαν τον πρώτο έρωτα’’ τότε που ο άλλος μας ‘’μάθαινε’’ ακόμα. Γιατί άνθρωποι εξελισσόμαστε στη σκέψη, στα συναισθήματα, ακόμα και στον τρόπο που βλέπουμε τις ιστορίες του παρελθόντος μας, αλλά δεν ξέρουμε πώς να τα μοιραστούμε!

Το ‘’υπέροχη’’ στις σχέσεις ‘’πλάθεται’’…

Οι σχέσεις μοιάζουν με την πλαστικότητα στη γλυπτική, θέλουν ‘’σμίλευμα’’: αυτά που αναζητούμε στον άλλο έχουν και την αντίθετη όψη, πόσο την αντέχουμε; Μήπως κυνηγάμε χίμαιρες; Μήπως κρίνουμε πάρα πολύ τον εαυτό μας και τους άλλους; Μήπως δεν ‘’ξέρουμε’’ πώς να επικοινωνήσουμε τη διαφορετικότητα μεταξύ μας ώστε να γίνει σύνθεση; Τολμάμε να εξελιχθούμε διαφορετικά απ’ ότι περιμένουν οι άλλοι από μας; Και πάνω απ’ όλα τολμάμε να εκφράσουμε και να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας; Να ‘’ζωγραφίζουμε’’ το ‘σ’ αγαπώ γι’ αυτό που πλάθουμε μαζί’;