Ο καιρός των παχιών αγελάδων, που τα πράγματα κυλούσαν μέσα σ’ ένα γνώριμο ρυθμό και τέλος πάντων θεωρούσαμε πως υπήρχαν ευκαιρίες για όλους φαίνεται ν’ αλλάζει. Το σκηνικό φεύγει και μαζί του μένουμε
όλοι κάπως μετέωροι. Και τώρα; Η κινδυνολογία μοιάζει με την πνευματική τροφή των ημερών: η καταστροφή πλησιάζει. Ποια καταστροφή ακριβώς; Του παλιού σκηνικού, ναι αλλά το νέο δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται είμαστε στη μετάβαση. Τα παλιά προσωπεία πέφτουν, η βασικότερη ‘υπαρξιακή αξία’ της εποχής, το χρήμα, γίνεται ένα αμφισβητήσιμο θέμα. Όταν μετεωρίζεσαι, όπως όταν κάνεις ένα βήμα, δεν πατάς ακριβώς ούτε στο πριν, αλλά δεν έχεις ακόμα πατήσει και στο άλλο πόδι. Κι όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ούτε σημαίνει πως όλα θα καταλήξουν στην καταστροφή του μέλλοντος. Τώρα βρισκόμαστε στην εξέλιξη, στη ζύμωση, στην αναδιαμόρφωση του κόσμου. Κι αυτό, ούτε καινούργιο είναι στην προσωπική ιστορία του καθενός, αλλά ούτε και στην ανθρωπότητα.

Μια προσωπική ιστορία, σας λέει κάτι;

Όταν γεννήθηκα χρειάστηκε να δοκιμάσω να περπατώ στα δυο πόδια και φοβόμουν μήπως πέσω, όταν ξεκίνησα το σχολείο έπρεπε να μάθω να συναναστρέφομαι τ’ άλλα παιδάκια, είχα αγωνία αν θα περάσω στις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, τι θα κάνω όταν μεγαλώσω, αν θα τα καταφέρω επαγγελματικά και οικονομικά. Στις προσωπικές μου σχέσεις αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω πολλών ειδών κρίσεις που φοβήθηκα, λυπήθηκα, πληγώθηκα και χάρηκα όταν κατάφερα να βρω τον τρόπο να τις αντιμετωπίσω, να τις διαχειριστώ… Κάθε βήμα που καταφέρνω να κάνω με κάνει ικανότερη και λίγο σοφότερη, κι ελπίζω να διαχειριστώ με μεγαλύτερη σοφία το επόμενο θέμα στη ζωή μου…

Η παγκόσμια ιστορία, μας λέει κάτι;

Κάποτε άκμαζε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τα πάντα ήταν κάτω από την απόλυτη επιβολή της Ρώμης, μετά παρήκμασε και μετά από πολλές αναταραχές γκρεμίστηκε. Κάποτε ήταν ο Μεσαίωνας και μέσα από πολλές αναταραχές τέλειωσε και ήρθε ο Διαφωτισμός και η Αναγέννηση. Κάποτε ήταν ο Ναπολέων και η επαναστάσεις των εθνών και μετά όλοι γύρισαν στον συντηρητισμό. Κάποτε ήταν η Τουρκοκρατία παντού γύρω κι απ’ τα Βαλκάνια, μετά έγινε επανάσταση και μάχες και το σκηνικό άλλαξε. Κάποτε έγινε η βιομηχανική επανάσταση, η μηχανές παρήγαγαν τα πάντα, η παραγωγή με τα χέρια έγινε πολύ ακριβή, πάλι ο κόσμος άλλαξε. Κάποτε διαμορφώθηκαν ιδεολογίες οικονομικοπολιτικές, έγιναν πόλεμοι κι ο κόσμος μοιράστηκε σε δυτικό κι ανατολικό μπλοκ. Κι ο κόσμος έμεινε χωρισμένος και μετά το τείχος γκρεμίστηκε. Κάποτε πιστέψαμε πως το χρήμα κινεί τον κόσμο και τώρα το σκηνικό γκρεμίζεται… Ωραία, η ιστορία λέει πως κάτι άλλο θα έρθει. Στο καινούργιο, η ανθρωπότητα, σαν σύνολο ανθρώπων, είναι λίγο πιο συνειδητή από το παλιό… Κάθε τέλος ήταν πληγωτικό, κάθε καινούργιο είχε την αβεβαιότητα του νέου, μέσα από το παλιό χάος γεννιόταν το επόμενο, που μετεωριζόταν, αναρωτιόταν, οραματιζόταν και κάποια στιγμή εκφραζόταν…

Τίποτα δεν είναι αιώνιο κι όμως ζει για πάντα

Είμαστε πεπερασμένοι, αλλά σαν συνείδηση και σκέψη μπορώ να επεκταθώ παντού. Μπορώ επίσης να ξέρω πως η φύση των πραγμάτων είναι να ρέουν και ν’ αλλάζουν και πως μερικές αλλαγές , όσο δεν παραδέχομαι το τέλος γίνονται πιο τυραννικές. Όμως κάθε τέλος εμπεριέχει και μια νέα αρχή, αυτό είναι στη φύση των πραγμάτων, στη ροή της ιστ0ρίας μας σαν άτομα , σαν σύνολο. Πάντα έχω ένα σημείο ν’ ακουμπήσω, σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, σ’ εκείνο το εσωτερικό μικρό φωτεινό σημείο μέσα μου που μπορεί να με κάνει να χαμογελώ σαν σοφός που κοιτά τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει. Εκείνο που αισθάνομαι όταν αναπνέω γαλήνια, όταν κοιτώ τη θάλασσα, όταν χαζεύω ένα πουλί που πετάει, όταν ξαπλώνω στη φύση, χωρίς σκέψεις, χωρίς υπολογισμούς… Κι αυτό πάντα μπορώ να το κάνω!

Οι μίζερες σκέψεις ποτέ δεν ωφέλησαν κανέναν…

Σε κάθε αλλαγή, οι σκέψεις γεμάτες φόβο για το μέλλον είναι εκεί: «και τώρα;»…. Είναι απερίσκεπτα ανόητο το πόσο πιστεύουμε πως οραματιζόμενοι το χειρότερο προετοιμαζόμαστε ή το προλαμβάνουμε. Το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να νοιώσουμε χάλια και ν’ αποδυναμώσουμε τον εαυτό μας συναισθηματικά και νοητικά. Το μόνο πραγματικά ουσιαστικό είναι να παρατηρήσουμε αυτόν τον κόσμο που αλλάζει και να δράσουμε με τον καλύτερο εαυτό μας κάθε στιγμή. Γιατί σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, μερικές φορές αργά, μερικές φορές βίαια, το αυθεντικό εφόδιο που έχουμε είναι η εμπιστοσύνη πως μέσα από το χάος γεννιέται μια καινούργια τάξη και οργάνωση, μια νέα μορφή πραγμάτων διαφορετικών από πριν. Το θέμα είναι που θέλουμε να είμαστε, κρεμασμένοι στο θρήνο του παλιού ή στη δημιουργία του καινούργιου τώρα;

Απλές οδηγίες πλοήγησης για να ζούμε καλύτερα

Μέσα μας κουβαλάμε όλοι απερίγραπτη σοφία, ελάτε σ’ επαφή με το εσωτερικό σημείο γαλήνης που έχετε (κάνετε διαλογισμό, σπορ, ελάτε σ’ επαφή με την φύση).

Οι μίζερες σκέψεις δημιουργούν μιζέρια. Αφήστε τις να φύγουν όπως έρχονται. Δεν προβλέπετε το μέλλον έτσι, απλά αποδυναμώνετε τον εαυτό σας.

Όσα έχουν αξία στη ζωή δεν αγοράζονται: αγάπη, άγγιγμα, τρυφερότητα, εκτίμηση, ζεστασιά, φροντίδα, αποδοχή, νοιάξιμο, συντροφιά, μοίρασμα, δημιουργία, παιχνίδι, φαντασία, έκφραση, ανταλλαγή, κατανόηση, έρωτας, χαλάρωση, κέφι, εμπιστοσύνη, γαλήνη… Μήπως νομίζατε πως με το χρήμα θα τ’ αγοράζατε; Όλα αυτά είναι δωρεάν!

Μετεωρίζομαι σημαίνει εξελίσσομαι, όχι χάνομαι..!
Ζούμε σ’ έναν κόσμο ατελή, γι’ αυτό έχει τη δυνατότητα της εξέλιξης! Γίνετε μέρος της εξέλιξης αυτής. Ο σπόρος πρέπει να πεθάνει για να δημιουργηθεί ένα δέντρο!

Αποφύγετε ότι σας γεμίζει μίζερες σκέψεις, φόβο και πανικό: ανθρώπους, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο. Τα μεγάλα νέα είναι τόσο ηχηρά που σίγουρα θα τα μάθετε.

Όσο επώδυνο τόσο υπέροχο: όποτε τελειώνει κάτι ένα νέο ξεκινά, εσείς με ποιους θέλετε να είστε;