Τα πιο απλά πράγματα είναι συχνά και τα πιο δύσκολα. Είναι απλό να πεις «σ’ αγαπώ», πόσο συχνά το εκφράζουμε (και να το εννοούμε), πόσο εύκολα το δεχόμαστε χωρίς καχυποψία; Είναι απλό να σχηματίσεις τη φράση «νοιώθω πληγμένος», αλλά πόσο δυσκολεύεσαι να την πεις σε κάποιον; Είναι τρυφερό να περπατάς μαζί με κάποιον χέρι με χέρι (και να το νοιώθεις), αλλά πόσο καιρό έχεις να το κάνεις; Είναι συγκινητικό να χαρίσεις ένα ποίημα, ένα και μόνο λουλούδι, μία σοκολάτα και να κοιτάζεις το άλλο στα μάτια όταν το προσφέρεις, κι όμως αν δεν είσαι τρελά ερωτευμένος ίσως και να μην το κάνεις πια. Ένα υπέροχο συναίσθημα αγαλλίασης μπορεί να νοιώσεις όταν παρατηρείς τις αποχρώσεις στο φύλλωμα των δέντρων και τους ιριδισμούς του φωτός στην επιφάνεια της θάλασσας. Κι όμως ίσως αυτά να τα αφήνεις για τους καλλιτέχνες, τους ρομαντικούς ή να πρέπει να είναι ένα συγκλονιστικό τοπίο για να το παρατηρήσεις. Είναι μια σκέψη το «σήμερα δεν θα κάνω τίποτα, απλά θ’ απολαύσω τη μέρα μου», αλλά πότε το επιτρέπεις στον εαυτό σου χωρίς ενοχές – κι ας έχεις ανακαλύψεις πως ο χρόνος μπορεί να ξεδιπλωθεί υπέροχα χωρίς προγραμματισμούς…

Οι μαγικές στιγμές των απλών συναισθημάτων.

Οι συγκλονιστικές στιγμές δεν διαρκούν παραπάνω από μερικά λεπτά, απλώς είναι αυτά που έχουν προηγηθεί που μας κάνουν να τις συναισθανθούμε. Καυγαδίζεις με ένα αγαπημένο πρόσωπο, κι αντί να κρατήσεις ψυχρότητα κι απόσταση, κάποιος μιλά ανοιχτά για ότι τον πόνεσε και πως από κάτω υπάρχει αγάπη γι’ αυτό και πόνος. Και μαγικά το συναίσθημα αλλάζει σιγά σιγά. Η στιγμή της μεταστροφής, της μεταμόρφωσης του κλίματος είναι η μαγική στιγμή. Υποφέρεις για κάποιο λόγο και κάποιος σε πλησιάζει, σου χαμογελά από καρδιάς, σαν να σου λέει «σε καταλαβαίνω πως πονάς» κι ο κόσμος όλος γίνεται γλυκύτερος. Αυτή είναι μια μοναδική στιγμή που σου δίνει δύναμη. Είναι αυτό που χρειαζόσουν περισσότερο εκείνη τη στιγμή για να γίνει ο κόσμος φωτεινότερος…

Κι αν ήταν Τέχνη, πως θα ήταν;

Η απλότητα μοιάζει σαν την Τέχνη των παιδιών, αυθορμητισμός και συναίσθημα χωρίς περίπλοκες σκέψεις (αν πω αυτό τι εντυπώσεις θα δημιουργήσω). Έχει κάτι από την ομορφιά της Φύσης, είναι όμορφη έτσι όπως είναι χωρίς επεξηγήσεις. Είναι το αντίστροφο απ’ όπως μας διαμορφώνει ο πολιτισμός μας των περιορισμών («μην πεις αυτό… τώρα πρέπει να συμπεριφερθείς έτσι… δεν επιτρέπεται αυτό…»). Η απλότητα όταν βασίζεται στην συναισθηματική αυθεντικότητα δεν κάνει λάθος. Όταν εκφράζεται όπως στα παιδιά, χωρίς προσμονή για μια συγκεκριμένη αντίδραση, φέρνει γαλήνη, πληρότητα, δημιουργεί αληθινή επαφή, κάθαρση. Όταν τη μοιράζονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, γίνεται ο κόσμος μας ένας υπέροχος τόπος να ζεις. Αυτός ο κόσμος δεν έχει καμία σχέση με τον υλικό κόσμο, είναι ο κόσμος κρύβουμε μέσα μας, αυτός που δίνει νόημα στην ύπαρξη μας και στις πράξεις, αυτός που χαίρεται όταν μπορεί να συνυπάρχει, να χαμογελάει ή να κλαίει μαζί με τους άλλους. Έτσι απλά και υπέροχα! Είναι μια πόρτα από το βαθύτερο εαυτό μου προς τους άλλους και τον κόσμο, που μόνον εγώ μπορώ να ζωγραφίσω και ν’ ανοίξω, όποια , στιγμή της ζωής μου το θελήσω… Έτσι απλά (αλλά και δύσκολα να το τολμήσω…)! Κάτι μου λέει όμως πως μάλλον αξίζει τον κόπο!