Η ζωή μας είναι γεμάτη σχέσεις, η πρώτη με τη μητέρα μας, τον πατέρα μας, με τ’ αδέλφια, τους συγγενείς, τους συμμαθητές, τους φίλους, τη σχέση, το/τη σύντροφο ή το/τη σύζυγο, τα παιδιά μας… Κι όμως μπορεί (πάντα ή συχνά) κάτι να μας λείπει ή να μην χαιρόμαστε, να νοιώθουμε μόνοι μαζί με τους άλλους.

Τι φταίει και δεν έχω σχέση;

Συνήθως οι λόγοι δεν είναι συνειδητοί: κρυφοί φόβοι, ανασφάλειες αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους άλλους, οι ‘’προκατασκευές’’ μας, τα στερεότυπα μπορεί να μας εμποδίζουν, υπόγεια… ώστε είτε δεν βρίσκουμε σύντροφο, είτε συνδεόμαστε μ’ ακατάλληλα πρόσωπα, είτε δεν καταφέρνουμε να διατηρήσουμε μια ικανοποιητική σχέση. Αν κάποιο από τα σενάρια αυτά επαναλαμβάνεται, τότε η αιτία βρίσκεται σε μας.

Αφού αγαπιόμαστε.. τι δεν πάει καλά;

Η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετή από μόνη της, παρόλο που θα το θέλαμε. Η αλήθεια είναι πως οι ικανοποιητικές σχέσεις έχουν την τέχνη τους. Χρειάζεται να ξανα-μάθουμε ν’ ακούμε, να συζητάμε ανοιχτά, να εκφράζουμε τις επιθυμίες μας, ν’ αντέχουμε τη διαφορετικότητα, να εξελισσόμαστε μαζί με τον άλλο.

Νοιώθω μόνος μαζί με τους άλλους…

Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να κάνουν φίλους, να δημιουργήσουν στενότερες σχέσεις με τους άλλους, είτε όταν είναι με τους άλλους μοιάζει σαν να τους χωρίζει ‘’κάτι’’, να νοιώθουν διαφορετικοί, ξεκομμένοι, μόνοι κι ας φοράνε το προσωπείο «όλα καλά». Συχνά οι ρίζες των δυσκολιών βρίσκονται στον τρόπο που μάθαμε να σχετιζόμαστε με τους άλλους από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.

Η έλλειψη επικοινωνίας κι επαφής αντιμετωπίζεται;

Ναι! Συνήθως χρειάζεται να φτάσουμε σε μια κρίση ζωής ή σε σχέση με κάποιον άλλο για να τολμήσουμε να παραδεχτούμε πως στις δυσκολίες ή στις αποτυχίες στις σχέσεις μας (όσο αντικειμενικά δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα) έχουμε μερίδιο στην ευθύνη άρα και στις δυνατότητες αλλαγής ή βελτίωσης. Ένα από τα κεντρικά θέματα στη ψυχοθεραπεία είναι συχνά οι ανθρώπινες σχέσεις, η βελτίωση τους και οι νέοι τρόποι διαχείρισης τους. Ένας στόχος που συνήθως πραγματοποιείται…